Welke onderzoeken worden uitgevoerd?

De diagnose van hartfalen berust eerst en vooral op de aanwezigheid van symptomen. De arts beschikt vervolgens over onderzoeken die toelaten de diagnose te bevestigen.

Het electrocardiogram (ECG) is een eenvoudige manier om de electrische activiteit van het hart vast te leggen. Een ECG kan ook tekenen opsporen van vroeger doorgemaakte hartproblemen, zoals een hartinfarct en tekenen van uitzetting van de kamer (of voorkamer) en verdikking van de hartspier.

De radiografie van de borstkas kan een vergroting van het hart tonen of een aantasting van de longen, al of niet geassocieerd aan de hartziekte.

De echocardiografie is zeker het belangrijkste onderzoek. De arts kan hiermee met nauwkeurigheid de anatomie (kleppen, grote bloedvaten, kamers en voorkamers) en de functie van het hart bestuderen.

Door gebruik te maken van echo-Doppler kan ook de klepfunctie geëvalueerd worden en kunnen de drukken in de hartkamers gemeten worden.

Een bloedafname is altijd nodig om een analyse te kunnen maken van de gevolgen van de hartziekte op de nieren en de lever.

Een hartcatheterisatie laat toe om de kransslagaders of de functie van de hartkleppen te bestuderen. Dit onderzoek is niet altijd nodig voor de diagnose maar kan aanwijzingen geven voor de behandeling.

De inspanningsstest stelt de arts in staat te beoordelen hoe goed het hart functioneert wanneer een inspanning wordt verricht, en helpt problemen opsporen aan onder andere de kransslagaders.

© BWGHF - 2010